„Mistrz Lekkiego Pióra 2024/2025” – fragmenty najlepszych listów bohatera utworu do przyjaciela na temat innej postaci z tego samego tekstu (Pozłacana rybka B. Kosmowskiej; Yellow Bahama w prążki E. Nowak) - zadanie pierwsze

 

Izabella Szulc, kl. VIII – 14/18 p.

      Pomyślałam, że z powodu niemądrych pomysłów Jacka wszyscy sąsiedzi wyrzucą go z bloku albo sami odejdą, aby mieć choć trochę spokoju. Ostatnio pani Winiarska krzyczała na Boska, bo wpuścił szczury do jej piwnicy. Krzyk było słychać nawet na najwyższym piętrze, a Jacek się tym nie przejął. Podziwiałam czasem jego charakter, ja w takiej sytuacji popłakałabym się, ponieważ nie lubię, gdy ktoś na mnie krzyczy. […] jedna z sąsiadek zadzwoniła po odpowiednie służby. […] Ty też go lubisz, prawda?

Anna Sępka, kl. VIII – 13/18 p.

      Jednak to nie o sprawach szkolnych chciałem Ci napisać. Zatem w mojej klasie jest pewna dziewczyna. Ma na imię Hania. Nigdy nie opowiadałem Ci o niej, więc zrobię to teraz pokrótce. Hania jest bardzo miła, inteligentna, ale w szkole dosyć cicha. Ma bardzo dobre oceny, szczególnie z fizyki. Ma też dużo kompleksów, ale ja uważam, że jest atrakcyjna. Niestety, ostatnio spotkała Huberta. Zawsze, gdy jest w jej pobliżu, ona na niego zerka, zachowuje się nerwowo i nie może na niczym innym się skupić. Pewnie myślisz, że […] jestem o nią zazdrosny.

Michalina Rogowska, kl. VIII – 13/18 p.

      Chciałam się przyznać, lecz Jacek wziął całą winę na siebie. Miałam naprawdę ogromne wyrzuty sumienia, ale on mówił, abym się niczym nie przejmowała. […] brał winę na siebie, by mnie chronić i żebym nie miała kłopotów. Był moim najlepszym przyjacielem, tymczasem mnie podobał się Hubert. Jednak po tym zdarzeniu nie rozumiałam jego zachowania. A Ty co o tym myślisz?

Bartosz Sierzputowski, kl. VIII – 13/18 p.

      Jeszcze raz chciałbym Ci podziękować za to, że zwróciłeś moją uwagę na Hanię. Chyba mogę powiedzieć, że dobrze nam się wszystko układa. A teraz opiszę Ci trochę naszą relację.

      Zaczęło się od spotkania w jej domu, miała pokazać mi „Krzyśka”, którego z pewnością znasz. Poznałem jej miłą rodzinkę. Ja takiej rodziny mogę tylko pozazdrościć. […] Zawsze, gdy tylko widzę Hanię na szkolnym korytarzu, zaczynamy rozmawiać, a mamy tyle tematów do omówienia, że dziesięciominutowa przerwa wydaje się trwać zaledwie kilka sekund.

Nadia Miszkowicz, kl. VII – 13/18 p.

      Zapewne wiesz o chorobie mojego przyrodniego braciszka. Przy nim zawsze staram się uśmiechać, zbawiać go, ale nie zawsze mi się to udaje. Czasami, gdy go widzę, zalewa mnie wielki smutek spowodowany tym, że z każdym dniem Fryderyk ma coraz mniej siły. Ostatnio ciągle pyta mnie o śmierć. Nienawidzę, kiedy to robi. Jest to przerażające […]. Wtedy moje oczy robią się szkliste. Rozumiesz, o co mi chodzi? Niestety, nigdy nie wiem, co mu powiedzieć. To nie jest proste.