Patrycja Niewiadomska, kl. VIII

Opowiadanie wyróżnione w międzyszkolnym konkursie literackim

„Dokończ historię….” w kwietniu 2022 r.

,,Powitanie w nowej szkole”

            Wszystko zaczęło się pewnego wrześniowego poranka, gdy jedna, a może jeden ze świeżo upieczonych pierwszoklasistów, wyrusza na podbój nowej szkoły. Ale zacznijmy od początku…

Smacznie śpię, aż tu nagle dryn, drynn, drrynn, drrrrynnn…. budzik wyrywa mnie ze snu. Nie otwierając oczu, wściekły usiłuję go wyłączyć, by powrócić w objęcia Morfeusza i dalej marzyć i śnić… Udało się. Zamykam oczy i... odpływam, unoszę się i po chwili jestem w ZST - szkole mych marzeń i snów…

Nie mogę uwierzyć własnym oczom, że znajduję się w mojej wymarzonej szkole. Czuję się jak w niebie. Nie dowierzając, robię kilka energicznych kroków. Wychodzę  zza rogu i widzę szeroki korytarz wypełniony kolorowymi plakatami witającymi nowych uczniów, jest przepełniony obcymi mi osobami.

Czuję się trochę zagubiony i skrępowany w nowym otoczeniu, staram się być mało zauważalny i  przechodzę na drugą, cichszą stronę holu, w której dostrzegam wysokiego, szczupłego chłopca stojącego samotnie przy otwartym oknie. Starając się nawiązać z nim rozmowę, pytam:

- Cześć, jak masz na imię i w której jesteś klasie?

Chłopiec niepewnie mierzy mnie wzrokiem, po czym odpowiada:

- Nazywam się Marcin i jestem w klasie 1c, a ty?

- Oo, to świetnie, ja mam na imię Adam i też jestem w tej klasie - odpowiadam, ciesząc się, że poznaję nowego kolegę, który wydaje się sympatyczny.

Obaj nie wiemy, do której sali mamy się udać, ponieważ szkoła jest ogromna. Idziemy korytarzami, rozglądając się za informacją dla pierwszoklasistów dotyczącą pomieszczenia, w którym mamy się spotkać               z całą klasą. Rozmawiając, coraz lepiej się poznajemy. Nagle słyszymy głośne śpiewy i odgłosy biegnących w naszą stronę uczniów. Nie wiemy, co się dzieje, więc postanawiamy stanąć z boku. Wtem w korytarz wbiega grupa chłopców przebranych w stroje księżniczek. Mają na sobie długie suknie, peruki i makijaż. Za nimi idzie  nauczycielka przebrana za czarownicę. Jest blada jak ściana, ma garbaty nos i czarny, spiczasty kapelusz,            a w ręku trzyma ogromną, pozłacaną miotłę.

            Parada przechodzi obok nas i znika za rogiem, kierując się do wyjścia. Na początku nie możemy uwierzyć w to, co widzimy, stoimy zdziwieni aż do chwili, gdy podnosimy głowy i patrzymy na siebie. Nie możemy już wytrzymać i wybuchamy głośnym śmiechem. Emocje powoli opadają, a odgłosy cichną, wtedy  podchodzi do nas pan ubrany w garnitur, który prowadzi nas do klasy numer 18. Z jego plakietki na marynarce odczytujemy, że jest on dyrektorem nowej szkoły. Wszystko więc idzie jak z płatka. Po pokonaniu kilku zakrętów znajdujemy się przed dużymi, drewnianymi drzwiami naszej klasy. Wchodzimy  do sali biologicznej, w której na ścianach wiszą plakaty ze zwierzętami i roślinami, a w rogu klasy stoi duże akwarium z czerwoną ośmiornicą. Jednak największą uwagę przyciąga szkielet człowieka o imieniu Kostek. Na jego szyi wisi czerwony krawat w niebieskie kropki, a wielkie oczy zwisają mu na sprężynach. Na widok Kostka ogarnia mnie śmiech, jednak nie daję tego po sobie tego poznać i zachowuję powagę. Rozglądamy się z kolegą po klasie i zauważamy, że  wszystkie ławki są już zajęte z wyjątkiem pierwszej przy biurku nauczyciela. Adam patrzy na  mnie z niedowierzaniem i mówi na cały głos:

-Co jeszcze nas tutaj spotka, bo jak do tej pory jest bardzo ciekawie!

Wszyscy obecni uczniowie wraz z nauczycielką, chociaż się jeszcze nie znają, zaczynają śmiać się do łez. Zajmujemy wolne miejsce.

Po chwili ktoś puka do drzwi. W progu klasy znów widzimy księżniczki oraz czarownicę, które po wejściu zaczynają śpiewać powitalny hymn na cześć pierwszoklasistów, a później rozdają nam amulety w kształcie gołębi. Wszyscy po raz kolejny zaczynają się śmiać. Klasa wstaje i zaczyna tańczyć z przebranymi uczniami. Jak się okazuje, przebierańcami są chłopcy z najstarszej klasy, a takie przywitanie w ZST to szkolna tradycja.

W pewnym momencie wydaje mi się, że słyszę stłumiony dźwięk szkolnego dzwonka dobiegający                     z drugiego końca budynku. Nagle zrywam się z łóżka i uświadamiam sobie, że to był tylko piękny sen.