Izabella Szulc, kl. V „a” (6/8 p.)

     Dotarliśmy z Nemeczkiem i Czonakoszem pod mury ogrodu, aby gdzieś na jego terenie wywiesić karteczkę z napisem: „Chłopcy z Placu broni tu byli”. Wdrapaliśmy się jeden po drugim po wysokim murze i schowaliśmy się w gęstych krzakach. Nagle zobaczyliśmy blask lampy, widocznie ktoś tam był.

- Uważajcie, chłopaki, jest tu ktoś – płochliwie mruknął Nemeczek.

- Idziemy tam? – zapytał Czonakosz.

- Nie! – krzyknęliśmy z Nemeczkiem.

 

Nela Pawłowska, kl. V „a” (5/8 p.)

     Było południe, na Placu Broni przygotowywaliśmy się do wojny z czerwonymi. Mieliśmy armaty, które strzelają workami z piaskiem.

- Kapitanie, jedna armata się zapchała – powiedziałem.

- Masz ją natychmiast naprawić – rozkazał przywódca.

Pobiegłem więc bez zaprzeczania, że może być to trudne i zacząłem ją odtykać, aż nagle wystrzeliła w naszego szeregowca Gereba, który nas zdradził.

 

Michalina Rogowska, kl. V „a” (5/8 p.)

     Usiadłem koło chorego przyjaciela, a jemu coraz bardziej zamykały się oczy.

- Czuję, że odchodzę – powiedział Nemeczek.

- Nemeczku, nie mów tak, przecież nie umrzesz – odparła mama.

Po wypowiedzeniu tych słów chłopiec zamknął oczy na wieczność. Mama zaczęła bardzo płakać i przeżywać odejście syna.

     A na Placu Broni powstał pięciopiętrowy dom.

 

Aleksandra Siemaszko, kl. V „a” (5/8 p.)

     Następnego dnia czerwone koszule przyszły z białą flagą. Chłopiec z Ogrodu Botanicznego powiedział:

- Przyszliśmy z wieścią, że przekładamy bitwę na jutro.

[…] wojnę wygrali chłopcy z Placu Broni dzięki Nemeczkowi, który przyszedł chory i pokonał Feriego Acza. Bardzo się rozchorował i nawet przyszły czerwone koszule, bo się martwiły. Po kilku dniach Nemeczek zmarł.

     Ta historia nauczyła mnie tego, że przyjaźń i pomoc są najważniejsze.

 

Bartosz Sierzputowski, kl. V „a” (5/8 p.)

     Po skończeniu zajęć w szkole Boka wybrał dwie osoby, wśród których znalazłem się ja. Gdy już doszliśmy do bramy, była zamknięta, więc przeszliśmy murem od tyłu. Wdrapaliśmy się na wielkie drzewo koło dużej szklarni.

     Czołgając się wśród krzaków, doszliśmy do wielkiego stawu. Na moście stali strażnicy, więc poszukaliśmy łódki.

- Czonakosz okrąży staw od lewej, a ja z Nemeczkiem od prawej – powiedział Boka. Tak też zrobiliśmy.