Izabella Szulc, kl. VII „a” – 10/13 p.

     Na dworze było ciemno, gdyż dochodziła godzina dwudziesta, kolejny dla nas dzień jak co dzień. Od rana pracowaliśmy przy budowie wieży, a głód męczył mój brzuch. Od dwóch dni nie włożyłem jedzenia do ust, a o piciu nawet nie wspomnę.

     Nagle usłyszałem huk i zobaczyłem białe światło dochodzące z nieba. Już po chwili widziałem tylko upadające ściany i czułem silny wiatr, który niósł ze sobą wszystkie napotkane rzeczy. Straciłem przytomność.

     Gdy się obudziłem, nie wiedziałem, ile czasu upłynęło. Wiedziałem tylko, że znalazłem się w zupełnie innym miejscu. Nad uchem usłyszałem szuranie.

- Wreszcie wstałeś – powiedział nieznajomy.

- Co się tu wydarzyło? – zapytałem, widząc wieżę, którą budowaliśmy latami, całą popękaną. […]

- Wieczorem był tu wybuch, piorun uderzył w czubek budowli, wszyscy uciekli, a my nie mamy się gdzie podziać – wytłumaczył drugi nieznajomy.

     Obaj grzebali w stercie śmieci, które były tutaj na każdym kroku. Co chwilę odnajdywałem puste butelki, kartony, kawałki metalu i resztki jedzenia, po które próbowałem sięgnąć. Dość silny ból powodowało poruszanie się, gdyż byłem cały poobijany.

- Spróbuj tego – powiedział łysy mężczyzna ze zmarszczką na czole i mundurem z numerkiem, podając mi puszkę ze starym mięsem.

Zdałem sobie sprawę, że ci ludzie również pochodzili z niewoli tak jak ja. Tak właśnie mijały dni i noce, a ja miło spędzałem czas w towarzystwie dwóch mężczyzn.

     Pomimo że różniliśmy się, to pochodziliśmy z tego samego środowiska,  dzięki czemu nawiązałem z nimi  więź, choć nigdy nie przypuszczałem, że znajdę przyjaciół w takiej sytuacji. Lecz prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie i właśnie przez ten czas utwierdziłem się w tym przekonaniu.

 

Maksymilian Uhryn, kl. VII „a” – 9/13 p.

     […] Niespodziewanie źle się poczułem i obudziłem się na pustyni. Znajdująca się na niej wieża Babel, która miała ukazywać dominację człowieka, ukazała bardziej jego słabość. Piasek był ledwo widoczny, a na ziemi leżało mnóstwo odpadów. Po obejściu całego budynku postanowiłem wejść do struktury. Wziąłem więc swój sprzęt do zwiedzania takich miejsc.

     Gmach był w środku zniszczony, lecz w niektórych miejscach wyglądał przepięknie. Niespodziewanie usłyszałem krzyk. Moje serce biło jak szalone, ręce mi drżały, a nogi zdrętwiały ze strachu.

- Halo! Jest tu ktoś? – krzyknąłem. […] krzyk teraz dobiegał z dwóch stron. Przypomniałem sobie, że walczę  o miano „Najodważniejszego podróżnika wszech czasów”, więc wziąłem w rękę rewolwer i wolnym krokiem ruszyłem w stronę miejsca, skąd słyszałem dźwięki. Chciałem zapaść się pod ziemię, gdy dowiedziałem się, że krzyk ten pochodził od robotników, którzy nadepnęli na jakiegoś śmiecia z piasku. […]

     Pomyślałem, że jestem sam jak palec, bo ci robotnicy mi nie pomogą. […] Pomyślałem, że to koniec, ale po chwili zobaczyłem jakiś helikopter. Od razu zareagowałem.

- Halo! Tutaj jestem, pomóżcie! – krzyczałem.

     Nagle pojazd wylądował i zabrał mnie do domu. Ta podróż nauczyła mnie, że słaby może stać się człowiek, gdy nie ma kto oraz jak mu pomóc.

 

Luiza Lebioda, kl. VII „b” – 9/13 p.

     Chyba każdy wie, że są niebo i piekło. W zależności od tego, jak postąpimy w życiu, tak zostaniemy rozliczeni po śmierci.

     Opowiem wam dzisiaj niesamowicie pouczającą historię o trzech braciach: Marcinie, Krzyśku i Zbyszku, którzy chcieli dokonać niemożliwego. Pewnego dnia, gdy wybierali się na tak zwane zakupy, podsłuchali rozmowę sklepikarza i dziewczynki.

- Myśli pan, że komukolwiek uda się wybudować tę wieżę?

- Dziecko, wątpię, było tylu ochotników, którzy nie podołali temu wyzwaniu.

- A jest to w ogóle możliwe?

- Nie wiem, szczerze wątpię.

Bracia, słysząc tę rozmowę, od razu chcieli tam się znaleźć i spróbować dokończyć budowę.

     Drugiego dnia, gdy tam przyszli, ochroniarz nie chciał ich wpuścić, gdyż w mieście uchodzili za niedobrych, ale w końcu się udało. […]

Kiedy żaden z mężczyzn nie mógł podnieść jednej cegły, budowanie przerodziło się w kłótnię. Nagle objawił się im Bóg. […]

- Nie możemy podnieść cegły, może ty wiesz, w czym jest problem?

- Otóż w tym, że macie za dużo grzechów.

Z początku nie wiedzieli, o co chodzi, grzechy i i cegły, przecież to się nie łączy. […]

- Te cegły ważą tyle, ile wasze grzechy, dlatego nie możecie ich podnieść.

- Co w takim razie możemy zrobić, żeby zbudować wieżę? […]

- O nie, nie dacie rady zbudować wieży, ale możecie „odpracować” grzechy, żeby mieć pewność, iż kiedyś traficie do nieba. Musicie pomagać ludziom. […]

     Od dawna zastanawiali się, czy to nie był sen, ale postąpili, jak kazał Bóg. […]

     Gdyby ludzie nie popełniali aż takiej ilości grzechów, to świat byłby lepszy, lepiej by się żyło. Szkoda, że Marcin, Zbyszek i Krzysiek zrozumieli to tak późno, ale lepiej późno niż wcale.