Fragmenty najlepszych opowiadań dotyczących dalszych losów bohaterów lektur „Chłopcy z Placu Broni” F. Molnara oraz „Pinokio” C. Collodiego (drugie zadanie konkursowe)

Nela Pawłowska, kl. V „a” (5/8 p.)

      Pinokio nie przeczytał nawet całej kartki, zrobiło mu się smutno i wyszedł ze szpitala.[…] Był zziębnięty i czerwony, widać, że płakał. Minęło kilka dni, Pinokio nie znajdował się w szkole, postanowił pomagać innym tak, jak chciałaby wróżka. Miał plan, ze zbuduje jej wielki pomnik, ale nie wiedział jak i zrezygnował z pomysłu. Jednak wrócił do szkoły i opowiadał o jej czynach.

 

Michalina Rogowska, kl. V „a” (5/8 p.)

      Gdy nastał kolejny dzień i Pinokio dumnym krokiem maszerował do pracy, nagle spotkał pewnego pana, który zadał mu pytanie:

- Witaj, Pinokio, czy zechcesz pracować w mojej firmie?

- Dzień dobry, panu. Czy my się znamy? – zapytał przerażony.

- Owszem. Jestem Antonio Wisienka.

- A, to pan, nie poznałem, ale jeżeli chodzi o pracę, to ja już ja mam – odparł Pinokio. […]

      Mimo że miał szansę zarabiać miliony, chciał pracować w swojej firmie, bo uważał, iż milion złotych to dla niego za dużo. A jego rodzina żyła długo i szczęśliwie.

 

Izabella Szulc, kl. V „a” (5/8 p.)

      Jednak Pinokio był już na ulicy, ludzie goniący go powoli opadali z sił, aż w końcu się poddali, a chłopiec dzielnie poszedł do domu. Gdy dotarł, opowiedział o wszystkim ojcu i już nigdy nie poszedł do szkoły, a po pięciu miesiącach znów stał się pajacem.             

      Co więc z tego wynika? Trzeba być grzecznym i pracować, by realizować swoje cele mimo pewnych utrudnień, a czasem poczekać, aż złe momenty odejdą.

 

Luiza Lebioda, kl. V „b” (5/8 p.)

- Posłuchaj, Barabaszu, a co się dzieje z twoim psem?

- Nie chce jeść, kuleje i trudno mu chodzić.

- Oj, Barabaszu, daj mu odejść. Wiem, pewnie nie chcesz się z nim rozstać, to zupełnie tak jak z Nemeczkiem, odszedł jak bohater – odparłem. […]

      Tego dnia zrozumiałem, że […] bliskie nam osoby […] będą przy nas w naszych sercach już na zawsze.

 

Weronika Sparzak, kl. V „b” (5/8 p.)

      Minęło już kilka dni po śmierci Nemeczka. Boka chodził smutny do szkoły i za każdym razem, kiedy przechodził obok Placu, przypominał sobie chłopca. Wtedy zza jesiennego drzewa wyskakiwał wesoły robotnik:

- Witaj! – powiedział pewnego razu radosnym głosem. Boka pokiwał głową i poszedł dalej. […] Człowiek po stracie bliskiej osoby tęskni.

 

Antoni Świerczyński, kl. V „b” (5/8 p.)

      W ten dzień w Budapeszcie była zima i padał śnieg. Razem z Czonakoszem i Weissem postanowiliśmy iść na sanki. Wyciągnąłem je i poszedłem na wzgórze, z którego można było zjeżdżać i widać było Ogród Botaniczny. Przypomniało mi się, jak udałem się tam z Nemeczkiem i Czonakoszem. […] Odłożyliśmy sanie i poszliśmy na Plac Broni. Zmietliśmy śnieg i porozmawialiśmy.