Izabella Szulc, kl. VI „a” (10/12 p.)

      Czułam się osamotniona i z rozpaczy kopnęłam kamień leżący na chodniku. Ruszyłam dalej, bo głupio mi było stać ze łzami w oczach na środku chodnika i oglądać torty za ladą. Odwróciłam się by ruszyć i zobaczyłam Kacpra stojącego za rogiem sklepu z czekoladkami w ręku, i to jeszcze moimi ulubionymi.

Podszedł i spytał:                                                                                                                                             - Chcesz zostać moją przyjaciółką?

      Zarumieniłam się, twarz powoli oblewała się potem, lecz nie mogłam czekać i kiwnęłam głową, że chcę. Kacper z dumą wręczył mi czekoladki i odprowadził do domu.

      Czy to coś już znaczy? Nie znam na to odpowiedzi, lecz wiem, że był to najlepszy dzień w moim życiu. Ciekawi mnie tylko, skąd Kacper wiedział, że to moje ulubione czekoladki.

Nela Pawłowska, kl. VI „a” (9/12 p.)

      Gdy chodziłam jeszcze do podstawówki, wszyscy wokół chcieli się ze mną przyjaźnić, lecz to się zmieniło. Wyprowadziłam się do innego miasta, poszłam do jednej z lepszych szkół w kraju, gdzie mówi się, że wszyscy okazują sobie szacunek i nigdy by nie dopuścili do przemocy. Każdy dobrze wiedział, że to kłamstwo, które reklamowało szkołę. Kiedy przestałam o tym myśleć i pisać na ten temat w moim pamiętniku, zauważyłam ciemność, którą oświetlała tylko mała lampeczka na biurku.

- Już tak ciemno? – powiedziałam do siebie. […]

      Następnego dnia zjadłam śniadanie zostawione mi przez moją mamę z karteczką: „Nie czekaj na mnie, wrócę późno i nie zapomnij zrobić kolacji swojej siostrze, całusy, mamusia”. Zostawiała je prawie codziennie, gdyż nasz tata zginął, kiedy moja siostra miała zaledwie dwa lata.

Michalina Rogowska, kl. VI „a” (9/12 p.)

      Następnego dnia lekcji wychowania fizycznego wraz z koleżankami, które również miały jechać na zawody, trenowałyśmy grę w piłkę ręczną. Na początku było wszystko w porządku, ale później potknęłam się i upadłam. Bardzo mocno bolała mnie kostka, przez chwilę pomyślałam, że nie wezmę udziału w grze.

     Po powrocie do domu bardzo dużo rozmawiałam z moją mamą, która bardzo mocno się o mnie martwiła  […].                                                                                                                                             – Ważniejsze jest twoje zdrowie niż zawody, w których będziesz miała okazję jeszcze wiele razy wystartować.

      Byłam przestraszona, że nie będę mogła biegać. Przez pół nocy nie spałam, prawie osiwiałam ze strachu na myśl o tym, że przepadnie taka okazja.

Anna Sępka, kl. VI „b” (9/12 p.)

      Pokazałam obraz mojej mamie i zrobił na niej wrażenie. Powiedziała mi, że powinnam wziąć udział w konkursie plastycznym, który niedługo miał się odbyć w mojej szkole. Byłam cała w skowronkach, gdy o tym usłyszałam! Konkurs polegał na tym, że należało namalować krajobraz górski, a nagroda to sto złotych i różne przyrządy do malarstwa, o których zawsze marzyłam. Natychmiast wzięłam się do pracy. Wzorowałam się na pięknym zdjęciu gór, które zrobiła moja mama podczas wycieczki. […]

      Gdy tylko skończyłam malować, pokazałam obraz moim rodzicom, którzy stanęli jak słup soli z niedowierzania. […]

      Nagle przyszło powiadomienie o tym, że zajęłam pierwsze miejsce. Byłam oszołomiona i otworzyłam szeroko oczy. Rodzice z dumą pogratulowali mi wygranej, a ja mogłam się cieszyć nowymi narzędziami do kolejnych prac.

Maksymilian Uhryn, kl. VI „a” (9/12 p.)

      Bardzo się bałam lądować na planecie z piasku, ponieważ myślałam, że utknę na zawsze w jakiejś dziurze. Na szczęście wylądowaliśmy bez przeszkód. Wysiadłam ze statku razem z ojcem, który szeptał pod nosem: „To gdzieś tu”. Zza góry wyłoniła się chatka. Czekała w niej mama, którą wygnano za zbyt dużo przestępstw popełnionych na Ziemi. Ukryliśmy się w piwnicy przed strzałami goniących nas statków. […]

      Niespodziewanie usłyszałam krzyk. Zobaczyłam mojego ojca, który leżał na piasku z dziurą w zbroi. […]

      Gdy przypominam sobie tę historię, chce mi się płakać, bo pamiętam, jak pomagał mi we wszystkim, a teraz go tu nie ma.